Jak rozpoznać ADHD?
Pierwsze objawy pojawiają się najczęściej w dzieciństwie i trwają przez okres dojrzewania oraz dorosłość. Osoby chorujące na ADHD mogą doświadczać nadmiernej aktywności ruchowej, impulsywności i problemów z koncentracją uwagi. Czym to się objawia?
Dzieci i dorośli z ADHD:
- odczuwają niepokój,
- dużo mówią i potrafią przerywać w trakcie rozmowy,
- łatwo się rozpraszają,
- mają problemy z tym, żeby się skoncentrować,
- mówią lub robią różne rzeczy, zanim zdążą pomyśleć.
Według Amerykańskiego Narodowego Instytutu Zdrowia Psychicznego możesz mieć ADHD, jeśli:
- przegapiasz istotne szczegóły,
- popełniasz błędy z powodu braku ostrożności,
- trudno jest Ci się skupić w trakcie rozmowy, słuchania kogoś lub czytania,
- nie umiesz postępować zgodnie z instrukcjami,
- łatwo gubisz wątek lub koncentrację na zadaniu,
- masz problem z zorganizowaniem sobie czasu wolnego i pracy.
Nadmierna aktywność u dziecka chorego na ADHD może minąć po wejściu w okres dojrzewania. Niestety, problemy z koncentracją uwagi, organizacją czasu i kontrolowaniem impulsów mogą przejawiać się również w dorosłości.
Nim jednak stwierdzisz czy Ty lub ktoś z Twojego otoczenia może mieć ADHD, pamiętaj, że diagnozę wystawia lekarz psychiatra. To do niego powinieneś się udać, jeśli zaczniesz podejrzewać, że na nią cierpisz.
Mit numer 1: na ADHD chorują wyłącznie chłopcy, którzy potem z niej wyrastają.
Według różnych danych diagnozę choroby ADHD posiada 3-8% dzieci. Z tego 2/3 wyrasta na dorosłych z ADHD. Nie jest więc prawdą, że wszyscy wyrastają z tej choroby i z pewnością nie dzieje się to samo, tylko w wyniku wielu lat złożonej terapii oraz współpracy rodziców z chorym dzieckiem, lekarzami i nauczycielami.
Obecnie odchodzi się również od stereotypowego myślenia, że chorują tylko chłopcy, ponieważ odkrywa się coraz więcej przypadków ADHD wśród dziewczynek i dorosłych kobiet.
ADHD może jednak przebiegać u nich trochę inaczej – zamiast nadpobudliwości ruchowej częściej występują problemy z koncentracją uwagi. Te dziewczynki nie są „głupiutkie” czy też „leniwe”, one są po prostu chore i wymagają leczenia, aby mogły normalnie funkcjonować.
Mit numer 2: ADHD to po prostu brak dobrego wychowania
Takie opinie często wygłaszają troskliwie ciocie na imprezach rodzinnych czy też rodzice dzieci z klasy dziecka chorego na ADHD, gdy jego choroba zaburza przebieg lekcji. Jedyne, do czego to prowadzi, to do wyrzutów sumienia u rodziców dzieci z ADHD.
Tacy rodzice, będąc pod presją osądzającego społeczeństwa, mogą karać dzieci za ich objawy. Jednak to prowadzi jedynie do zaburzenia relacji dziecka z rodzicem, ponieważ takie „domowe metody” nie są skuteczną terapią ADHD. Pomaga za to leczenie farmakologiczne i specjalistyczne metody behawioralne.
Mit numer 3: osoby z ADHD nie są chore, tylko leniwe
To kolejny mit, który podnosi ciśnienie rodziców dzieci z ADHD i dorosłych z ADHD. Skutkuje on wyrzutami sumienia u chorych, od których wciąż oczekuje się, że będą tak produktywne i zmotywowane jak inni, szczególnie biorąc pod uwagę ich poziom energii.
Osoby z ADHD potrzebują więcej rutyny i przypomnień, aby wykonać konkretną czynność, szczególnie jeśli wymagają one długiego skupienia. Niestety do objawów ADHD należy brak zainteresowania, problemy z organizacją i motywacją.
W szkole czy pracy może to być odbieranie nie jako choroba, tylko jako przejaw lenistwa.
W rzeczywistości osoby z ADHD chcą wykonać zadanie, jednak mają problem z tym, aby zacząć i utrzymać uwagę na czynnościach, które przez innych uznawane są za proste. Nawet taka prozaiczna czynność jak odpowiadanie na e-maila może być dla nich trudna, ponieważ wymaga dłuższej koncentracji uwagi.
Czy znasz kogoś z ADHD? Może sam na nie chorujesz? Czy wierzyłeś kiedyś w te mity? Mamy nadzieję, że widzisz już, jak bardzo są szkodliwe. Udostępnij ten artykuł osobie, która w nie wierzy.
Może zainteresować Cię także: Mity o ADHD. Krzywdzą nie tylko dzieciaki.
