Myślenie o starości napawa Cię przerażeniem? A może masz kogoś bliskiego, komu...
Czytaj dalej...Choroba refluksowa przełyku (gastroesophageal reflux disease; GERD) należy do najczęstszych chorób przewlekłych – rozpoznaje się ją u 20 proc. populacji. U jej podstaw leży nieprawidłowe zarzucanie treści żołądkowej do przełyku. GERD to schorzenie wieloczynnikowe, które przebiega z okresami zaostrzeń i remisji. Nieleczona ciężka postać choroby refluksowej przełyku może prowadzić do poważnych powikłań (jak owrzodzenia, zwężenia, przełyk Barretta, rak gruczołowy).
NAZWA WYROBU MEDYCZNEGO: Reflu-G. ZASTOSOWANIE: Leczenie objawów refluksu żołądkowo-przełykowego. PODMIOT PROWADZĄCY REKLAMĘ: Solinea sp. z o.o. PRODUCENT: Biofarma
W patomechanizmie choroby refluksowej przełyku uczestniczy bariera antyrefluksowa, w której zasadniczą rolę odgrywa dolny zwieracz przełyku (LES – lower esophageal sphincter). To odcinek przełyku o długości 2–5 cm, w obrębie którego istnieje strefa podwyższonego ciśnienia spoczynkowego. LES zapobiega zarzucaniu treści żołądkowej do przełyku.
Dolny zwieracz przełyku bierze udział w ostatniej fazie transportu pokarmu z jamy ustnej przez przełyk do żołądka. Na skutek skurczów perystaltycznych przełyku i działania nerwu błędnego dochodzi do rozluźnienia LES. Po ok. 2 sek. od wykonania ruchu połykowego zwieracz ulega relaksacji, która utrzymuje się przez 4–6 sek. Po przejściu fali perystaltycznej przez przełyk następuje porelaksacyjny skurcz LES, powrót do ciśnienia wyjściowego i bariery antyrefluksowej.
W warunkach prawidłowych napięcie w obrębie LES jest wystarczające, by nie dopuścić do zarzucania połkniętych substancji do przełyku.
Choroba refluksowa przełyku rozwija się, gdy ciśnienie w obrębie LES jest zbyt niskie (nie zapobiega cofaniu się treści żołądkowej) lub gdy zwieracz ulega spontanicznym relaksacjom, które nie wiążą się z prawidłową falą perystaltyczną przełyku. Mechanizmy te mogą prowadzić do patologicznych epizodów refluksu.
W przebiegu GERD czynniki uszkadzające (np. kwas solny) przełamują mechanizmy obronne (barierę antyrefluksową), powodując uszkodzenie błony śluzowej przełyku.
Choroba refluksowa przełyku może przebiegać bezobjawowo (GERD rozpoznaje się przypadkowo, np. w trakcie endoskopii).
Do objawów przełykowych (typowych) należą:
Objawy przełykowe narastają w czasie pochylania się, leżenia na wznak lub parcia (szczególnie po obfitych/tłustych posiłkach).
Objawom przełykowym mogą towarzyszyć objawy pozaprzełykowe.
Na objawy pozaprzełykowe (nietypowe) składają się:
Objawy pozaprzełykowe mogą występować bez objawów przełykowych (typowych).
Objawy alarmowe stanowią wskazanie do pilnej diagnostyki endoskopowej. Do tej grupy zaliczają się:
Chorobę refluksową przełyku rozpoznaje się najczęściej na podstawie wywiadu lekarskiego oraz badania przedmiotowego. W przypadkach typowych zwykle nie ma konieczności wykonywania badań pomocniczych.
Jednak za złoty standard rozpoznawania GERD uważa się pH-metrię przełyku, tj. 24-godzinne ambulatoryjne badania pH przełyku z pomiarem impedancji. Metoda polega na umieszczeniu sondy w przełyku (wprowadzanej przez nos) na dobę. Sonda (ze specjalną elektrodą) dokonuje pomiarów stężenia jonów wodorowych.
Badanie impedancji przełykowej opiera się na pomiarze przewodnictwa elektrycznego w treści przełykowej. Metody umożliwiają m.in. wykrycie refluksu i określenie jego charakteru (kwaśny/niekwaśny).
W niektórych przypadkach mogą istnieć wskazania do wykonania innych badań dodatkowych, np. endoskopii z biopsją błony śluzowej przełyku, manometrii przełyku, RTG przełyku z kontrastem.
Choroba refluksowa przełyku jest schorzeniem przewlekłym, wymagającym stałej terapii i modyfikacji stylu życia.
Zalecenia ogólne:
Podstawą farmakologicznego leczenia GERD są leki hamujące wydzielanie kwasu solnego (przede wszystkim inhibitory pompy protonowej). Uzupełnienie terapii mogą stanowić leki prokinetyczne (usprawniające funkcjonowanie bariery antyrefluksowej).
Przy dolegliwościach o łagodnym nasileniu (np. sporadyczna zgaga) najczęściej zaleca się tylko leki zobojętniające kwas solny i osłaniające błonę śluzową (m.in. związki magnezu i glinu, kwas alginowy, sukralfat) – można je stosować doraźnie.
Leki z grupy antacida (zobojętniające) używane są od dziesiątków lat – przynoszą szybką ulgę w dolegliwościach dyspeptycznych. Istnieje wiele postaci i rodzajów tych leków – dziś najczęściej wykorzystywane są jako składniki preparatów złożonych. Wodorowęglan sodu (najwcześniej stosowany) reaguje szybko z kwasem solnym, uwalniając CO2 (dwutlenek węgla) i NaCl (chlorek sodu). Węglan wapnia jest słabiej rozpuszczalny; nieco wolniej reaguje z kwasem solnym i przechodzi w CaCl2 (chlorek wapnia).
Ulgę przy łagodnych dolegliwościach przynieść mogą również preparaty ziołowe, które działają osłaniająco na przewód pokarmowy, np. ślaz dziki (Malva sylvestris L.) – roślina lecznicza z rodziny ślazowatych (Malvaceae). Jej kwiaty i liście zawierają znaczne ilości śluzu, który powleka błony śluzowe, zapobiegając ich podrażnieniu; wykazuje również właściwości przeciwzapalne.
W niektórych przypadkach rozważa się operacyjne leczenie GERD.
Myślenie o starości napawa Cię przerażeniem? A może masz kogoś bliskiego, komu...
Czytaj dalej...Mech irlandzki to rodzaj czerwonych alg, które noszą również nazwę chrząstnicy kędzierzawej....
Czytaj dalej...Bromelaina to enzym ułatwiający trawienie białka, pozyskiwany z owoców i liści ananasa....
Czytaj dalej...