- Zespół cieśni nadgarstka to schorzenie spowodowane uciskiem nerwu pośrodkowego w kanale nadgarstka, co powoduje ból, drętwienie i osłabienie ręki.
- Najczęściej dotyka osoby wykonujące powtarzalne ruchy ręką i nadgarstkiem, takie jak pisanie na klawiaturze czy praca przy taśmie produkcyjnej.
- Leczenie obejmuje ćwiczenia, stosowanie ortez, a w zaawansowanych przypadkach zabieg chirurgiczny.
- Masaż może być skutecznym sposobem łagodzenia objawów tej dolegliwości poprzez poprawę krążenia i zmniejszenie napięcia mięśni.
- Sprawdź jaką maść stosować do masażu nadgarstka i przedramienia w zespole cieśni nadgarstka.
Historia zespołu cieśni nadgarstka
Po raz pierwszy zespół cieśni nadgarstka pojawił się w medycynie za sprawą nadwornego chirurga królowej Wiktorii – sir Jamesa Pageta, który opisał je jako zjawisko ucisku nerwu pośrodkowego. Z biegiem czasu kolejni naukowcy skupiali się wokół problemu drętwienia i mrowienia miejsc unerwianych przez wspomniany nerw. Efektem tego było sformułowanie na początku XX wieku przez amerykańskiego neurologa J.R. Hunta zależności pomiędzy wykonywaną pracą zawodową a występowaniem zaburzenia przewodzenia w uszkodzonym nerwie. Dziś wiemy, że zespół cieśni nadgarstka jest chorobą zawodową osób, które bardzo często powtarzają te same ruchy nadgarstka.
Czym jest zespół cieśni nadgarstka?
Zespół cieśni nadgarstka (ang. carpal tunel syndrome) jest chorobą neurologiczną, rozwijającą się na skutek długotrwałego, intensywnego ucisku nerwu pośrodkowego, biegnącego w kanale nadgarstka. Skutkiem ucisku jest jego uszkodzenie, co prowadzi do zaburzeń czucia i ruchu w obrębie unerwianych palców – kciuka, wskazującego, środkowego i serdecznego. W zależności od czasu uciskania nerwu, jego uszkodzenie może być niewielkie i ustąpić po zastosowaniu nieinwazyjnych metod leczenia lub na tyle poważne, że będzie wymagało leczenia operacyjnego.
Budowa nadgarstka
Aby zrozumieć, skąd bierze się zespół cieśni nadgarstka, należy przyjrzeć się jego budowie. Nadgarstek tworzą dwa rzędy kości, ściśle do siebie przylegających. Mają one kształt łuków, połączonych więzadłem poprzecznym, co sprawia, że tworzy się kanał, przez który biegną ścięgna mięśni zginaczy palców, otoczone pochewkami maziowymi oraz nerw pośrodkowy. Nadgarstek pomimo niewielkich rozmiarów mieści wiele kluczowych elementów niezbędnych do prawidłowej pracy dłoni. Niestety, nawet najmniejszy nacisk czy przeciążenie powoduje ich ściśnięcie, a przede wszystkim ucisk na nerw pośrodkowy, co jest przyczyną zespołu cieśni nadgarstka.
Kogo dotyka zespół cieśni nadgarstka?
Co dziesiąty mieszkaniec naszego kraju chociaż raz w ciągu swojego życia dozna objawów zespołu cieśni nadgarstka. Może wydawać się, że to niedużo, jednak prognozy na przyszłość nie są optymistyczne. Bardzo dużo czasu spędzamy przed komputerem, czego efektem jest wielogodzinne przeciążenie ręki.
Zespół cieśni nadgarstka najczęściej dotyka osób w dwóch kategoriach wiekowych: 33-45 lat oraz po 50. roku życia.
W pierwszej grupie zespół cieśni nadgarstka jest wynikiem wykonywanej pracy zawodowej, której towarzyszy długotrwały nacisk na nadgarstek, zaś w przypadku drugiej grupy jest to efekt procesu starzenia się organizmu.
O wiele częściej na zespół cieśni nadgarstka chorują kobiety, u których objawy schorzenia w większości przypadków występują w obu rękach. Kobiety narażone są na zachorowanie zwłaszcza po menopauzie, w trakcie trwania ciąży, a także podczas stosowania farmakoterapii hormonalnej. Bardzo rzadko schorzenie dotyka dzieci, a jeśli już występuje, to wówczas przyczyną jest wada lub choroba genetyczna.
Czy zespół cieśni nadgarstka zaliczamy do choroby zawodowej?
Zespół cieśni nadgarstka najczęściej dotyka osoby wykonujące wielokrotnie przez długi czas te same ruchy w obrębie nadgarstka – np. zginanie, obracanie czy używanie dużej siły nacisku na dane narzędzie podczas pracy zawodowej. Narażają się w ten sposób na ciągły ucisk nerwów a w konsekwencji rozwój cieśni.
W Polsce zespół cieśni nadgarstka uznawany jest za chorobę zawodową i wpisany został do wykazu chorób zawodowych opublikowanego w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 roku w sprawie chorób zawodowych. Uznanie u osoby cierpiącej na zespół cieśni nadgarstka choroby zawodowej jest możliwe po okazaniu dokumentacji medycznej potwierdzającej występowania objawów cieśni przez minimum rok, ponownym przeprowadzeniu badań lekarskich, dokumentacji zatrudnienia oraz oceny narażenia zawodowego.
Zespół cieśni nadgarstka przyczyny
Zespół cieśni nadgarstka obecnie uznawany jest za chorobę zawodową. Główną przyczyną jej rozwoju jest regularnie powtarzający się ruch mięśni zginaczy i prostowników nadgarstka, co skutkuje ich przeciążeniem. Prowadzi to do obrzęku i stanu zapalnego nerwu pośrodkowego, zaburzając przepływ impulsów nerwowych.
Choroba dotyka przede wszystkim osoby wykonujące monotonne ruchy dłońmi: muzyków, fryzjerów, lekarzy, tłumaczy języka migowego, pracowników biurowych czy taśm produkcyjnych. Dodatkowo obecny postęp technologii i zwiększony udział pracy zdalnej wymusił spędzanie większej ilości czasu przed komputerem oraz urządzeniami mobilnymi, przez co ręce ułożone są długotrwale w nienaturalnej pozycji.
Jak się okazuje, przyczyn zwężenia cieśni nadgarstka jest znacznie więcej. Zalicza się do nich również:
- choroby ogólnoustrojowe – cukrzycę, otyłość, alkoholizm,
- zmiany hormonalne,
- reumatoidalne zapalenie stawów,
- dnę moczanową,
- niedoczynność tarczycy,
- sarkoidozę – tworzenie niewielkich guzków zapalnych w różnych miejscach ciała na skutek gromadzenia nieprawidłowo pobudzonych komórek układu odpornościowego,
- amyloidozę – gromadzenie się w tkankach i narządach nierozpuszczalnych białek,
- zmiany zwyrodnieniowe związane ze stanem zapalnym stawów,
- anomalie anatomiczne,
- nawracające urazy nadgarstków.
Zespół cieśni nadgarstka objawy
Zespół cieśni nadgarstka może rozwijać się latami. Pierwsze zmiany chorobowe są bardzo charakterystyczne, przy czym w wielu przypadkach mijają samoistnie lub są na tyle łagodne, że nie wzbudzają niepokoju i są lekceważone. Objawy zespołu cieśni nadgarstka pojawiają się najczęściej w jednej ręce – dominującej, jednak zdarza się, że schorzenie dotyka obydwu nadgarstków.
W pierwszym etapie choroby występuje zesztywnienie lub mrowienie palców zwłaszcza w nocy, co jest przyczyną wybudzenia. Objaw ma charakter przejściowy. Po opuszczeniu ręki lub wykonaniu energicznego ruchu, jakby chciało się wstrząsnąć szklany termometr, dochodzi do zmniejszenia ciśnienia w nadgarstku i tym samym ustąpienia dolegliwości.
Z biegiem czasu objawy zespołu cieśni nadgarstka stają się częstsze i boleśniejsze. Jest to drugi etap schorzenia, który ma charakter stały i niestety wspomniane wcześniej strzepujące ruchy ręki nie powodują ustania porannych dolegliwości związanych z odczuwanym drętwieniem lub mrowieniem. Do tego dochodzi osłabienie mięśni kciuka i częściowy ich zanik, co przekłada się na trudności w codziennym funkcjonowaniu:
- osłabienie chwytu,
- brak możliwości zaciśnięcia dłoni w pięść,
- wypadanie z rąk trzymanych przedmiotów,
- brak precyzji podczas wykonywania różnych czynności.
Objawy zespołu cieśni nadgarstka nie dotyczą małego palca, ponieważ nie jest on unerwiony przez nerw pośrodkowy.
Gdy zespół cieśni nadgarstka osiągnie zaawansowany stopień rozwoju, dochodzi do zaniku objawów czuciowych, na skutek trwałego uszkodzenia nerwu. Receptory znajdujące się na powierzchni dłoni nie są w stanie odbierać bólu, dotyku lub temperatury.
Z czym można pomylić zespół cieśni nadgarstka?
Występowanie objawów takich jak drętwienie i mrowienie palców oraz problemy z poruszaniem kciukiem na pierwszy rzut oka mogą wskazywać zespół cieśni nadgarstka. Jednak zgłębiając przyczynę oraz dokładne okoliczności wystąpienia dolegliwości, wstępna diagnoza może okazać się błędna.
Wiele schorzeń dotykających staw nadgarstkowy objawia się w podobny sposób. Jednym z nich jest choroba (zespół) Quervaina charakteryzująca się zapaleniem ścięgien odpowiadających za prostowanie nadgarstka i tak jak zespół cieśni, objawia się bólem oraz problemami z poruszaniem kciukiem.
Innymi równie podobnymi do zespołu cieśni nadgarstka chorobami są zespół mięśnia nawrotnego obłego oraz zespół mięśnia międzykostnego przedniego. Różnica między nimi występuje w lokalizacji ucisku na nerw pośrodkowy, dzięki czemu można dokładnie określić rodzaj występującego schorzenia.
Zespół cieśni nadgarstka do jakiego lekarza?
Po zaobserwowaniu u siebie pierwszych objawów zespołu cieśni nadgarstka warto niezwłocznie udać się do lekarza ortopedy, który na podstawie występujących objawów oceni ryzyko wystąpienia schorzenia oraz zleci dalszą diagnostykę. Po pozytywnej diagnozie zespołu cieśni może być konieczna wizyta u neurologa w celu oceny stanu nerwu pośrodkowego, co wpłynie na dobranie odpowiedniego leczenia. W zaawansowanych przypadkach zespołu cieśni nadgarstka konieczna będzie wizyta u chirurga.
Rozpoznanie zespołu cieśni nadgarstka
Pojawienie się pierwszych objawów, zwłaszcza porannych mrowień czy zdrętwiałych palców, tłumaczone jest zazwyczaj złą pozycją ciała w trakcie snu. Dodatkowo, pomimo zauważenia gorszego funkcjonowania rąk przy wykonywaniu codziennych czynności, niewiele osób udaje się z tym problemem do lekarza, a tylko nieliczni łączą to z zespołem cieśni nadgarstka. Szybkie zdiagnozowanie schorzenia pozwala na równie szybkie wdrożenie odpowiedniego leczenia.
Rozpoznanie opiera się na przeprowadzeniu wywiadu lekarskiego z dokładnym określeniem objawów, okoliczności ich wystąpienia, czasu trwania i nasilenia w czasie.
Test na zespół cieśni nadgarstka
Oprócz wywiadu pomocne w postawieniu diagnozy są dwa proste testy prowokacyjne, które można wykonać samemu w domu. Ich wykonanie ma podrażniać nerw pośrodkowy, co potwierdzi lub wykluczy zespół cieśni nadgarstka.
TEST TINELA – jak go poprawnie wykonać?
- Połóż rękę na stabilnej powierzchni, wewnętrzną częścią dłoni skierowaną ku górze.
- Palcami drugiej ręki opukuj nadgarstek w nerw pośrodkowy na wysokości kanału nadgarstka przez 30 sekund.
- Jeśli zaczynasz odczuwać drętwienie lub ból w ręce, świadczy to o pozytywnym wyniku testu, wskazującym na zespół cieśni nadgarstka.
TEST PHALENA – jak go poprawnie wykonać?
- Połącz dłonie częścią grzbietową – tak, aby nadgarstki były ułożone pod kątem 90° (odwrotnie niż do modlitwy).
- Utrzymaj dłonie w takiej pozycji przez minutę.
- Jeśli zaczynasz odczuwać nieprzyjemne doznania – cierpnięcie, ból, drętwienie – to otrzymałeś pozytywny wynik testu, wskazujący na zespół cieśni nadgarstka.
Czasami wywiad i wykonanie wspomnianych testów prowokacyjnych to za mało, aby postawić jednoznaczną diagnozę, dlatego też lekarze decydują się na wykonanie badania ultrasonograficznego (USG) lub elektromiografii (EMC). Mają one pomóc jednoznacznie ocenić, czy przewodzenie impulsów nerwowych w mięśniach ręki i przedramienia jest prawidłowe.
Zespół cieśni nadgarstka co pomaga
Skutecznym rozwiązaniem w walce z bólami przy zespole cieśni nadgarstka jest połączenie stosowania ekstraktów roślinnych z jednoczesnym wykonywaniem masażu. Wykorzystanie obu metod skutecznie łagodzi ból i stany zapalne, a także zmniejsza sztywność w obrębie nadgarstka.
Zespół cieśni nadgarstka ćwiczenia
Skutecznym sposobem na przywrócenie pełnego zakresu ruchu nadgarstka bez towarzyszącego bólu są ćwiczenia rozciągające i rozluźniające.
Wykonywanie określonych ruchów w obrębie nadgarstka pozwalają na rozluźnienie tkanek, więzadeł i ścięgien znajdujących się w obrębie nerwu pośrodkowego, które mogą stanowić przyczynę ucisku. W tym celu należy wykonywać m.in. ruchy okrężne nadgarstków, zginanie i odginanie palców przy wyprostowanej ręce, zaciskanie i otwieranie pięści czy ściskanie miękkiej piłeczki.
Dowiedz się więcej: Zespół cieśni nadgarstka: ćwiczenia i domowe leczenie. Trening i masaż nadgarstka
Zespół cieśni nadgarstka leczenie
Leczenie zespołu cieśni nadgarstka w pierwszej kolejności rozpoczyna się od metod zachowawczych (nieinwazyjnych), które wdrożone na wczesnym etapie choroby dają szansę na całkowite wyleczenie. Przy mało nasilonych objawach stosuje się:
- maści, emulsje o działaniu przeciwbólowym i przeciwzapalnym zawierające w swoim składzie naturalne ekstrakty roślinne lub niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ);
- ograniczenie ruchów nadgarstka z zastosowaniem ortezy;
- zabiegi fizjoterapeutyczne (np. laser wysokoenergetyczny, fala uderzeniowa).
Wraz z nasileniem się dolegliwości i pogorszeniem stanu nadgarstka konieczne jest wprowadzenie dodatkowego leczenia farmakologicznego polegającego na przyjmowaniu doustnych niesteroidowych leków przeciwzapalnych lub kortykosteroidów. Konieczne może być również wykonanie zastrzyku sterydowego do kanału nadgarstka – tzw. blokada – który znacznie ogranicza odczuwanie bólu.
W przypadku braku efektów pomimo zastosowania leczenia zachowawczego stosuje się leczenie operacyjne, polegające na odbarczeniu nerwu pośrodkowego niwelując powstały wcześniej ucisk.
Maść na zespół cieśni nadgarstka
W leczeniu zespołu cieśni nadgarstka zazwyczaj stosuje się preparaty do stosowania zewnętrznego w postaci maści o działaniu przeciwzapalnym i łagodzącym dolegliwości bólowe.
Maść na zespół cieśni nadgarstka w swoim składzie zawiera składniki pochodzenia roślinnego, które zawierają substancje działające przeciwzapalnie i przeciwbólowo. Szczególne znaczenie w leczeniu zespołu cieśni nadgarstka ma olej z konopi siewnych (Cannabis sativa). Zawarty w nim kannabidiol łączy się z receptorami CB1 i CB2, zlokalizowanymi we włóknach nerwów czuciowych w skórze, aktywując je, dzięki czemu zmniejsza się stan zapalny oraz odczuwanie bólu.
Dla wzmocnienia działania w preparatach na zespół cieśni nadgarstka występują również ekstrakty ze: skrzypu polnego i świetlika łąkowego, które dzięki swoim przeciwzapalnym właściwościom niwelują powstały w obrębie nerwu pośrodkowego stan zapalny. Dodatkowo w składzie znaleźć można olejek rozmarynowy bogaty w wiele związków organicznych. Stosowany zewnętrznie na skórę wykazuje działanie przeciwbólowe oraz łagodne przeciwzapalne.
W celu zmaksymalizowania działania, maść na zespół cieśni nadgarstka należy stosować minimum 2 razy dziennie, wykonując okrężne ruchu od nadgarstka do przedramienia. Można ją również wykorzystać jako środek wspomagający przy masażach nadgarstka mających poprawić zakres ruchów i zmniejszyć ucisk.
Zespół cieśni nadgarstka operacja
Jeśli metody nieinwazyjne nie przyniosą oczekiwanych rezultatów, chory kwalifikuje się do leczenia operacyjnego, fachowo nazywanego odbarczeniem nerwu pośrodkowego. Celem zabiegu jest usunięcie przyczyn ucisku nerwu pośrodkowego poprzez przecięcie troczka mięśni zginaczy oraz usunięcie zmian zwyrodnieniowych i zrostów, o ile wystąpiły. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym z zastosowaniem jednej z dwóch dostępnych metod: klasycznej lub endoskopowej.
Metoda klasyczna (otwarta) polega na wykonaniu 4-5 centymetrowego nacięcia w środkowej linii dłoni, tuż nad nadgarstkiem – tak, aby odsłonić kanał i wykonać przecięcie więzadła wraz z usunięciem wszystkich zmian zwyrodnieniowych. Po przeprowadzonym zabiegu dłoń wraz z nadgarstkiem zostaje umieszczona w stabilizatorze lub szynie gipsowej na okres 10-14 dni.
Zdecydowanie nowocześniejszą i mniej inwazyjną techniką jest metoda endoskopowa, podczas której wykonuje się centymetrowe nacięcie na skórze przedramienia, przez które następnie wprowadzany jest endoskop zakończony kamerą oraz narzędzie chirurgiczne. Za ich pomocą specjalista określa przyczynę schorzenia, wykonuje zabieg przecięcia więzadła poprzecznego nadgarstka oraz usuwa inne przyczyny ucisku nerwu pośrodkowego. Zabieg jest szybki i co najważniejsze po jego zakończeniu dłoń nie jest unieruchomiona.
Zespół cieśni nadgarstka operacja na NFZ czy prywatnie?
Operacja zespołu cieśni nadgarstka może być finansowana ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia (NFZ), należy jednak spodziewać się dłuższego czasu oczekiwania na zabieg w porównaniu z terminami dostępnymi w prywatnej klinice. Warunkiem refundacji jest posiadanie aktualnego ubezpieczenia zdrowotnego oraz otrzymanie skierowania do szpitala na oddział neurochirurgii, które jest wystawione przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej (POZ) na podstawie konsultacji neurochirurgicznej.
Czas hospitalizacji wynosi 3 dni, co jest wymogiem NFZ. W dniu poprzedzającym zabieg dokonywana jest konsultacja anestezjologiczna i wykonywane są podstawowe badania diagnostyczne, takie jak: morfologia, CRP (białko C-reaktywne), grupa krwi, elektrolity, koagulogram (badanie oceniające zdolność krzepnięcia krwi). Operacja odbywa się kolejnego dnia, zaś po niej, trzeciego dnia hospitalizacji, opuszcza się szpital. Po zabiegu zaleca się wykonanie szczepienia przeciwko WZW typu B.
Nowoczesne techniki operacyjne oraz duża dostępność terminów sprawiają, że na zabieg w prywatnej klinice nie trzeba długo czekać, a pobyt w szpitalu trwa zaledwie jeden dzień. Koszt takiego zabiegu mieści się w przedziale 1500-4000 złotych, przy czym przeglądając oferty klinik, warto zwrócić uwagę, czy w podany koszt zabiegu wchodzą konsultacje oraz badania laboratoryjne.
Zespół cieśni nadgarstka ćwiczenia po zabiegu
Niezależnie od tego, czy zabieg przeprowadzany był metoda, czy endoskopową, powrót nadgarstka do pełnej sprawności zajmuje od 2 do 6 tygodni. Czas ten jest kwestią indywidualną, uzależnioną od wieku, predyspozycji organizmu do regeneracji, rodzaju wykonywanej pracy, a przede wszystkim – od przeprowadzonej rehabilitacji. Obejmuje ona delikatny masaż oraz ćwiczenia dłoni, wykonywane początkowo pod okiem fizjoterapeuty, który sprawdzi ich poprawność – tak, aby móc samodzielnie ćwiczyć w domowym zaciszu. Co istotne, rehabilitacja powinna być rozpoczęta jak najszybciej od momentu wykonania zabiegu, przy czym powinno pomijać się miejsca blizn pooperacyjnych do czasu ich całkowitego wygojenia.
Masaże oraz ćwiczenia nie tylko zmniejszą dolegliwości bólowe, ale i znacząco poprawią funkcjonowanie ręki, przyspieszając jej powrót do pełnej sprawności. Dodatkowym wsparciem rehabilitacji są maści zawierające w swoim składzie ekstrakty roślinne o działaniu łagodzącym i zmniejszającym dolegliwości bólowe oraz poprawiającym czucie w palcach.
Dowiedz się więcej: Zespół cieśni nadgarstka: ćwiczenia i domowe leczenie. Trening i masaż nadgarstka
Zespół cieśni nadgarstka w ciąży
Zespół cieśni nadgarstka jest jednym z często występujących schorzeń u kobiet w ciąży. Zachodzące w organizmie zmiany hormonalne oraz zwiększenie objętość płynów krążących w organizmie (objętość krwi zwiększa się o 30-50%) przyczyniają się do poszerzenia naczyń oraz powstawania obrzęków, które bezpośrednio uciskają nerw pośrodkowy. W rezultacie dochodzi do rozwoju cieśni.
Objawy takie jak drętwienie palców czy problemy z wykonaniem pełnego zakresu ruchów kciukiem zazwyczaj pojawiają się w obu dłoniach pod koniec drugiego trymestru i mogą trwać do końca ciąży.
Czego nie wolno robić przy cieśni nadgarstka?
Osoby cierpiące na zespół nadgarstka nie powinny:
- nadmiernie obciążać nadgarstka – ważne jest, aby dać czas na rozluźnienie nadgarstka i jego powrót do prawidłowego funkcjonowania, niewskazane jest podnoszenie ciężarów, długotrwałe pisanie na klawiaturze komputera czy telefonu, wykonywanie ćwiczeń fizycznych obciążających nadgarstek;
- wykonywać przez długi czas powtarzających się ruchów nadgarstka;
- bagatelizować występujących objawów.
Czym grozi nieleczona cieśń nadgarstka?
Nieleczony zespół cieśni nadgarstka może prowadzić do uszkodzenia nerwów i zaburzenia sprawności fizycznej ręki.
Długotrwały ucisk na nerw pośrodkowy prowadzi do zaburzenia przepływu impulsów do neuronów znajdujących się w dłoni oraz palcach. Pojawiająca się dysfunkcja komórek nerwowych przekłada się na nieprawidłowe odczuwanie czucia i poruszania palcami. Dochodzi do osłabienia mięśni, a nawet do atrofii (zaniku) mięśni kciuka. W zaawansowanych przypadkach nerwy mogą ulec całkowitemu i nieodwracalnemu uszkodzeniu, powodując zanik czucia czy możliwości poruszania palcami.
Zespół cieśni nadgarstka profilaktyka
Duże znaczenie w profilaktyce zespołu cieśni nadgarstka ma dbałość o jego prawidłowe ułożenie w czasie długich godzin pracy przy komputerze, co można zapewnić, używając ergonomicznej klawiatury oraz podkładek pod mysz komputerową z wyprofilowaniem na nadgarstek. Odpowiedni sprzęt to jednak nie wszystko. Nie można zapominać o prawidłowej i ergonomicznej pozycji ciała podczas pracy przy komputerze.
Osobom szczególnie narażonym na wystąpienie zespołu cieśni nadgarstka zaleca się robienie krótkich, kilkuminutowych przerwy w ciągu pracy na ćwiczenia, które nie tylko odciążą uciśnięty nerw pośrodkowy, ale także poprawią ukrwienie w obrębie dłoni.
Może zainteresować Cię także: Zespół cieśni nadgarstka ćwieczenia w domu. Maść na zespół cieśni nadgarstka
